sobota, 27 czerwca 2009

Spice Girls


Spice Girls – brytyjska żeńska grupa muzyczna założona około 1994 roku, popularna głównie w drugiej połowie lat 90. XX wieku.
Wykonujący głównie muzykę pop zespół Spice Girls odniósł ogólnoświatowy sukces, sprzedając ponad 55 milionów płyt na całym świecie[1], najwięcej spośród wszystkich żeńskich grup śpiewających w XX wieku.
Niektórzy twierdzą, że nie był to typowy girlsband, ponieważ, w przeciwieństwie do innych podobnych grup, członkinie zespołu miały duży wpływ na tworzoną przez siebie muzykę oraz same kreowały swój styl, a także już przy premierze drugiej płyty zwolniły swojego pierwszego managera.


Skład [edytuj]
Melanie Brown (pseud.: Scary Spice – Straszna Spice)
Victoria Beckham (pseud.: Posh Spice – Elegancka Spice)
Melanie Chisholm (pseud.: Sporty Spice – Sportowa Spice)
Geri Halliwell (pseud.: Ginger Spice – Ruda Spice)
Emma Bunton (pseud.: Baby Spice – Dziecko Spice)

Historia [edytuj]

Touch [edytuj]
Zanim powstała grupa Spice Girls, z inicjatywy łowców talentów w drodze przesłuchań założono w 1994 roku zespół Touch. W zespole znalazło się pięć dziewczyn, w tym cztery późniejsze członkinie Spice Girls – trzy wyłonione poprzez eliminacje, podobne do współczesnych programów typu Idol, ale bez udziału publiczności, oraz czwarta – Geri Halliwell, która choć nie spełniła wszystkich wymagań castingowych i nie wykazywała większych zdolności tanecznych oraz nie pojawiła się na przesłuchaniach, została zaangażowana w projekt ze względu na siłę przebicia i wyróżniającą się osobowość. Piątą z nich była Michelle Stephenson, która jednak nie rozumiała się z koleżankami tak doskonale jak reszta i odeszła z grupy z powodu problemów rodzinnych jakie miała w tym czasie[potrzebne źródło]. Po odejściu Michele, do grupy dołączyła – polecona przez nauczycielkę śpiewu Pepi Lemer – osiemnastoletnia absolwentka Barnet Technical College Emma Bunton.
3 marca 1995 zespół Touch zakończył działalność z powodu konfliktów członkiń grupy z producentami, będącymi inicjatorami powstania projektu.[potrzebne źródło] Wtedy dziewczyny przejęły kontrolę nad zespołem, nazwały się Spice Girls i rozpoczęły poszukiwanie managera i działalność na własną rękę.

Spice Girls [edytuj]
Nowym menadżerem zespołu został Simon Fuller, który pomógł im zakończyć poprzednią współpracę ugodą prawniczą i podpisać kontrakt z wytwórnią Virgin.
Nazwa Spice Girls została wymyślona przez Geri Halliwell, która także pewnego dnia, w trakcie nagrywania piosenek na pierwszy album obdarowała przyjaciółki pierścionkami z napisem SPICE, które stały się symbolem przynależności do zespołu – to stąd wziął się też tytuł ich pierwszej płyty i jej motyw graficzny[potrzebne źródło].

Wannabe [edytuj]
Wytwórnia Virgin nalegała aby pierwszym singlem grupy został utwór Love Thing, członkinie zespołu chciały aby był nim utwór Wannabe. Ostatecznie w kwietniu 1996 w starym opuszczonym Grand Hotelu przy Lodyńskiej stacji metra St. Pancras nakręcono teledysk do piosenki Wannabe. Singel pojawił się w sklepach 8 lipca 1996, po pierwszym tygodniu sprzedaży znajdując się na szóstym miejscu, po drugim tygodniu piosenka była już na trzecim miejscu, a po trzecim tygodniu weszła na sam szczyt listy i pozostała tam przez 7 tygodni, stając się jednym z największych hitów lat '90 i docierając do pierwszego miejsca list przebojów w ponad 32 krajach.[potrzebne źródło]
W następnych miesiącach kolejne single zespołu okazywały się hitami.

Spice i Spiceworld [edytuj]
Zespół szybko wydał dwie kolejne płyty – Spice (listopad 1996) i Spiceworld (1997). Spice Girls podpisały w 1997 rekordową ilość kontraktów reklamowych[potrzebne źródło] – reklamowały m.in. czekoladki, polaroidy, dezodoranty, skutery, lizaki Chupa Chupsy, chipsy, gumy do żucia, grę Playstation i Pepsi.
Zaraz po premierze płyty Spiceworld Spice Girls zwolniły menadżera Simona Fullera, jako powód podając zarzut, że za bardzo kontroluje ich życie poświęcając wszystko dla sukcesu.[potrzebne źródło]. Spowodowało to szok w całym środowisku muzycznym.
W grudniu 1997 – premierę miał film Spiceworld The Movie. Mimo raczej złych recenzji spotkał się on z entuzjastycznym przyjęciem i okazał się kolejnym sukcesem.[potrzebne źródło].

Odejście Geri Halliwell [edytuj]
31 maja 1998 Geri Halliwell odeszła z zespołu. Pozostałe cztery wokalistki postanowiły kontynuować karierę bez niej – właśnie zaczynały wielką światową trasę koncertową, a w lipcu wyszedł ich ostatni singel – Viva Forever.
We wrześniu 1998 zespół zakończył turnee, Victoria i Melanie B zaszły w ciążę. Ponadto Melanie B wyszła za mąż i wydała swój pierwszy solowy singel, który trafił na pierwsze miejsce listy przebojów. Na listach przebojów konkurowała z nią wówczas Geri, która rozpoczęła karierę solową z singlem "Look At Me". Piosenki Geri i "I Want You Back" Melanie B, przez parę tygodni zamieniały się pozycją numer 1, między innymi na listach w Wielkiej Brytanii. W grudniu Spice Girls wydały singel Goodbye z piosenką napisaną dla Geri przez Emmę, Mel C i Victorię. Melanie B nie chciała nagrać piosenki, gdyż nie darzyła już sympatią Geri, jednak po namowach przyjaciółek zgodziła się na to.

Kariera solowa [edytuj]
W czerwcu Geri wydała swoją pierwszą solową płytę, a 18 września to samo zrobiła Melanie C. W listopadzie pierwszy singel bez Spice Girls wydała Emma – trafił on na drugie miejsce listy sprzedaży (na pierwszym była Geri)[potrzebne źródło]. W lipcu Victoria wzięła ślub z Davidem Beckhamem, a w grudniu 1999 cztery Spice Girls wystąpiły na wielkim koncercie na Earls Court, na którym zaprezentowały zarówno znane jak i nowe piosenki.
W roku 2000 Geri i Mel C kontynuowały promocje solowych albumów, Victoria wydała swoją piosenkę – Out Of Your Mind, a Melanie B – płytę Hot. Każda z dziewczyn miała swój własny projekt, jednak jednocześnie opracowywały wspólnie kolejną płytę. W pierwszy poniedziałek listopada w sklepach pojawił się nowy album Spice Girls zatytułowany Forever, poprzedzony singlami: podwójnym Holler i Let Love Lead The Way. Płyta nie powtórzyła sukcesu komercyjnego poprzednich albumów, sprzedając się ostatecznie w ilości 6 mln kopii na całym świecie i docierając do drugiego miejsca na liście sprzedaży albumów muzycznych w Wielkiej Brytanii.
W 2001 roku płyty solowe wydały Emma (A Girl Like Me z singlem What Took You So Long?) i Geri (Scream If You Wanna Go Faster, It's Raining Man). W październiku jako ostatnia z piątki solowy album wydała Victoria Beckham. Płyta została zupełnie zignorowana przez krytyków i media i nie osiągnęła sukcesu, do czego miało przyczynić się też szybkie przerwanie promocji przez Victorię, która po raz drugi zaszła w ciążę[potrzebne źródło].
W 2002 roku Victoria wydała swój drugi singel z solowej płyty – A Mind Of Its Own . Dziewczyny zakończyły solowe kontrakty z Virgin – jako ostatnia straciła go Melanie C pod koniec 2003 roku. Dziewczyny postanowiły kontynuować karierę niezależnie, Emma nagrała drugi album i rozpoczęła jego promocję z pomocą Simona Fullera, który miał też swój udział w nowym podwójnym singlu Victorii – Let Your Head Go / This Groove, wydanym na przełomie 2003/2004.
Obecnie Spice Girls wydają co jakiś czas kolejne solowe single i płyty, jednak nie odnoszą już one komercyjnego sukcesu. W 2005 roku pojawiły się albumy: Beautiful Intentions (Melanie C), Passion (Geri) i L.A. State Of Mind (Melanie B).
W 2006 roku Emma Bunton wydała nowy, trzeci już w swej karierze album "Life In Mono" z coverem piosenki "Downtown", który dotarł do 3 miejsca na brytyjskiej liście przebojów. Sam album sprzedał się w ilości przekraczającej próg 45,000 egzemplarzy.
Melanie C pochłonięta jest koncertowaniem i promocją płyty w Niemczech, gdzie odniosła sukces. Geri Halliwell zajmuje się swoją córką, która urodziła się 14 maja 2006, Victoria Beckham planuje własną linię perfum i najprawdopodobniej nowy album, a Melanie Brown zajęta jest aktorstwem, zagrała w kilku filmach u boku m.in. Kelly Rowland z Destiny's Child.

Powrót na scenę [edytuj]
W 2007 zespół Spice Girls postanowił odnowić działalność i wydać płytę podsumowującą dotychczasowe dokonania, pt. "Greatest Hits". Piosenkarki podpisały także kontrakt na światową trasę koncertową, bilety na grudniowy występ Spice Girls w Londynie rozeszły się zaledwie w 38 sekund przez co zwiększono liczbę koncertów[potrzebne źródło] aż do 17 i zmieniony dalszy plan trasy. Podsumowywująca płyta Spice Girls zawiera oprócz 13 starych hitów, dwa zupełnie nowe utwory "Headlines (Friendship Never Ends)" oraz "Voodoo".
Światowa trasa koncertowa rozpoczęła się 2 grudnia w Vancouver. Zespół po pierwszych koncertach w Ameryce Północnej przyciągał fanów bardzo szybko i skutecznie. Media mówiły o sumie 20 mln dolarów, które mają zarobić podczas całej trasy. Niespodziewane, z niepodanych do tej pory powodów, trasa koncertowa "The Return Of The Spice Girls" została nagle przerwana. 26 Lutego miał miejsce ostatni póki co koncert, w Toronto w Kanadzie. Nie odbyły się zapowiedziane wcześniej koncerty w Australii, Chinach, Argentynie i Republice Południowej Afryki, co wywołało falę niezadowolenia wśród sporej części zawiedzionych fanów na całym świecie.
Zespół nie wydał żadnego oświadczenia w tej sprawie, na stronie internetowej pojawiło się jedynie krótkie video w którym członkinie grupy tłumaczą że musiały przerwać trasę ze względu na osobiste zobowiązania (przede wszystkim rodzinne) oraz zdecydowanie dementują plotki o jakichkolwiek napięciach w zespole.
Niektóre późniejsze wypowiedzi wokalistek sugerują, że jest to jedynie kolejna przerwa w karierze zespołu – w marcu 2008 Melanie Chisholm odpowiedziała na zarzuty o wyrachowane przerwanie trasy, że "nie należy oceniać Spice Girls dopóki nie powiedzą ostatniego słowa", zaś Melanie Brown w jednym z wywiadów w lipcowej edycji kolorowego magazynu powiedziała: "That's it for the Spice Girls. We'll never sing together again'"(To tyle na Spice Girls. Już nigdy więcej nie zaśpiewamy razem").

Kasia Kowalska


Katarzyna Kowalska (ur. 13 czerwca 1973 w Sulejówku) – polska wokalistka, kompozytorka, autorka tekstów piosenek, producentka i aktorka.


Kariera muzyczna [edytuj]
Karierę rozpoczęła w zespole Roberta AmirianaEvergreen. Potem przyszła współpraca z zespołami Human, Fatum, Piersi, Hetman czy Talking Pictures, z którym nawet nagrała płytę. Podczas koncertu w klubie Stodoła w Warszawie w 1993 zauważyła ją szefowa Izabelin Studio – Katarzyna Kanclerz.
12 września 1994 ukazała się na rynku debiutancka płyta Kasi Kowalskiej, zatytułowana Gemini (łac. bliźnięta), potem wokalistka wyruszyła w długą trasę koncertową wraz z Edytą Bartosiewicz. Kolejne single z płyty – Wyznanie, Jak rzecz, Oto ja, Kto może to dać – stawały się przebojami i sprawiły, że Gemini osiągnęła status potrójnej platyny.
W tym samym roku wystąpiła m.in. przed Bobem Dylanem podczas jego dwóch koncertów w Polsce.
W 1995 Kowalska zdecydowała się na występ na festiwalu w Sopocie z premierową piosenką A to co mam. Utwór szybko stał się przebojem. Za występ, podczas którego wykonywała również starszą piosenkę Jak rzecz, otrzymała zarówno Grand Prix jak i Nagrodę Publiczności.
20 listopada 1995 ukazała się płyta Koncert inaczej, będąca rejestracją kilku koncertów. W ciągu miesiąca album uzyskał status platynowej płyty.
W 1996 z utworem Chcę znać swój grzech (Why should I) reprezentowała Polską na konkursie Eurowizji w Oslo. Zajęła 14 miejsce. W tym samym roku nagrała piosenkę do ścieżki dźwiękowej disneyowskiego filmu animowanego Dzwonnik z Notre-Dame.
30 września 1996 ukazała się trzecia płyta Kowalskiej, zatytułowana Czekając na..., której producentem został Grek Kostek Yoriadis. Album promowany był przez single "Coś optymistycznego" i "Tak mi ciebie brak", a następnie trasę koncertową, sponsorowaną przez firmę Casio. Czekając na... uzyskało status platynowej płyty już przed premierą.
W 1997 zagrała narkomankę Monikę w filmie Nocne Graffiti. Na ścieżce dźwiękowej do filmu znalazła się jej premierowa piosenka – Straciłam swój rozsądek. W tym samym roku Kasia wraz z Kostkiem Yoriadisem nagrała piosenkę w duecie zatytułowaną Jeśli chcesz kochanym być. Był to ostatni ich wspólny projekt.
8 czerwca 1998 ukazała się płyta Pełna obaw. Album, który osiągnął status platynowej płyty, promowały single Co może przynieść nowy dzień (nagrodzony statuetką Fryderyka), Wyrzuć ten gniew, Pełni obaw oraz Jesteś odrobiną szczęścia.
8 listopada 1999 ukazała się edycja specjalna Pełnej obaw. 13 listopada 2000 na rynek trafiła płyta 5, poprzedzona singlem Nobody. Już w miesiąc po premierze album uzyskał status złotej płyty, następnie ukazały się kolejne single: Być tak blisko i Będę jak.
W 2001 Kowalska wystąpiła na festiwalu w Opolu z premierową piosenką Starczy słów. Otrzymała też Superjedynkę za najlepszą płytę rockową. Pod koniec 2001 wokalistka została nominowana do nagrody MTV Music Awards w kategorii "Najlepszy polski artysta" i nagrodę otrzymała.
14 października 2002 ukazał się jej szósty album – Antidotum, promowany przez single Antidotum i Pieprz i sól. Album szybko stał się złotą, a następnie platynową płytą.
W 2003 Kasia Kowalska wzięła udział w kampanii radia RMF FM mającej na celu walkę z piractwem. Na specjalną płytę, której cena wynosiła 9,99 PLN, wokalistka nagrała dwa covery: Widzę twoją twarz' (oryg. Listen to your heart Roxette) i Mniejsze zło (oryg. All by myself Céline Dion).
26 lipca 2004 do stacji muzycznych trafił singel To co dobre. W sierpniu 2004 wyjechała do Tokio na sesję zdjęciową do swojej 7 płyty.

Koncert podczas Parady Schumana (2007)
13 września 2004 ukazała się siódma płyta Kasi Kowalskiej – Samotna w wielkim mieście, promowana przez single To co dobre, Prowadź mnie i Domek z kart. 6 grudnia 2004 do sklepów trafiła specjalna edycja kolekcjonerska Samotnej w wielkim mieście, do której dołączono singel Magia tych świąt zawierający m.in. film z pobytu Kasi w Tokio.
W 2005 zdobyła Superjedynkę za najlepszą płytę rockową – Samotna w wielkim mieście.
16 grudnia 2006 do rozgłośni radiowych trafiła nowa piosenka Kasi Kowalskiej - Dlaczego nie!, promująca polski film o tym samym tytule (Dlaczego nie!).
7 listopada 2008 miała się ukazać się nowa, ósma płyta wokalistki pt. "Antepenultimate". Datę premiery przesunięto na 10 listopada. Płytę promuje utwór "A Ty, czego chcesz?". Na drugi singel wybrano utwór "Miłość, trzeźwość i pokora", do którego nie nakręcono jednak teledysku. Sporym sukcesem okazał się kolejny singiel do piosenki "Spowiedź". Premiera teledysku odbyła się 7 maja 2009 roku na oficjalnej stronie internetowej Kasi Kowalskiej. Telewizyjną premierę teledysk miał w programie "Dzień dobry TVN" 24 maja b.r.

Życie prywatne [edytuj]
Ma córkę Aleksandrę Julię (ur. 2 maja 1997) i syna Ignacego (ur. 24 czerwca 2008).

Nelly Furtado


Nelly Kim Furtado (ur. 2 grudnia 1978 w Victorii, Kolumbia Brytyjska) – kanadyjska piosenkarka i kompozytorka pochodzenia portugalskiego.


Biografia [edytuj]
Nelly Furtado urodziła się w Victorii (Kolumbia Brytyjska), w Kanadzie. Posługuje się angielskim, portugalskim, hiszpańskim i hindi. Potrafi grać na ukulele i puzonie, na keyboardzie. Pierwsze teksty pisała w wieku 7 lat.
Wychowywała się w wierze katolickiej. Ukończyła Mount Douglas Secondary School w Victorii, a następnie przeniosła się do Toronto, gdzie dostała się na uniwersytet i studiowała literaturę. Wówczas stworzyła swój pierwszy poważny projekt muzyczny Nelstar (1997). Odeszła niedługo później, ponieważ uważała, że nie jest w stanie rozwijać swoich umiejętności wokalnych. Pewnej nocy występując w klubie Lee's Palace w Toronto została zauważona przez Geralda Eatona, który stał się jednym z najważniejszych "pomocników" przy tworzeniu jej pierwszego debiutanckiego krążka Whoa, Nelly!, który nagrała na zlecenie DreamWorks Records. Jej styl to mieszanka gatunków i kultur, dzięki temu, że w młodości Furtado mieszkała w dzielnicy, w której mieszkali emigranci z Afryki, Europy i Azji.
20 września 2003 urodziła córkę Nevis. Ojcem jest jej były narzeczony – Jasper Gahunia (a.k.a. Lil' Jaz). Zaś 25 listopada tego samego roku wydano jej drugi album Folklore. Na płycie znalazła się m.in. piosenka Força, hymn Mistrzostw Europy w piłce nożnej 2004, które odbyły się w Portugalii. Nelly wykonała go również po finale na Estádio da Luz w Lizbonie 4 lipca 2004.
Furtado dostała jedną z głównych ról w filmie Nobody's Hero, ale odrzuciła ją - chciała skupić się na muzyce. 23 maja 2006 ukazał się trzeci album Furtado zatytułowany Loose. Promuje go singel Maneater. Na jej trzecim już krążku spotkać można m.in. Pharella, Timbalanda oraz Ms. Jade. W planach jest album w języku portugalskim i hiszpańskim.
Od lipca 2007 Nelly Furtado była zaręczona z Kubańczykiem Demacio Castellónem, którego poznała podczas nagrywania płyty Loose. 19 lipca 2008 pobrali się.
W rodzinnym mieście Nelly Furtado, Victorii, burmistrz ustanowił święto na cześć piosenkarki: 21 marca jest Dniem Nelly Furtado.
Dnia 11 lipca 2008 Nelly Furtado wystąpiła w Poznaniu w ramach obchodzonego tam Roku Klimatu i Środowiska, koncert przerwano jednak po wykonaniu przez wokalistkę 3 piosenek z powodu ogromnej ulewy. Wokalistka zadecydowała o powtórzeniu koncertu następnego dnia, jednak tym razem darmowo. Koncert odbył się na Malcie. Od każdego biletu potrącone zostało 5 zł, które było przeznaczone na rekompensatę środowisku strat związanych z organizacją koncertu.

2009 [edytuj]
30-go marca ukazała się płyta amerykańskiego rapera Flo Ridy o nazwie R.O.O.T.S., na której znajduje się utwór pt. "Jump", wykonywany z Nelly Furtado. Jej partia wokalna to bardzo skoczny refren. Artystka oficjalnie poinformowała, iż jest w trakcie nagrywania nowych albumów, tym razem nietypowo jeden jest w pełni po hiszpańsku, zaś drugi w jej ojczystym języku – portugalskim. Tymczasem 14 kwietnia 2009 roku kanadyjski raper K-Os wydał swój nowy krążek nazwany "Yes!". Znajduję się na nim utwór, w który swój wkład włożyli Nelly Furtado oraz Saukrates. Nosi on tytuł "I Wish I Knew Natalie Portman". Utwór ten ma wyjść jako singiel.
Nelly Furtado w tym samym czasie postanowiła powołać do życia własną wytwórnię płytową. Kanadyjska gwiazda zamierza wspierać młodych, aspirujących muzyków publikując ich nagrania pod szyldem wydawnictwa Nelstar.

Kylie Minogue


Kylie Ann Minogue OBE[1] (ur. 28 maja 1968 roku w Melbourne w Australii[2]) – australijska wokalistka i aktorka, wydała 10 albumów studyjnych, składankę Ultimate Kylie oraz zapisy koncertów i dużą ilość singli. 26 listopada 2007 roku ukazał się jej 10. studyjny album X, promowany singlem "2 Hearts". Jej płyty rozeszły się w nakładzie 68 milionów egzemplarzy na całym świecie.


Dzieciństwo [edytuj]
Australijska wokalistka Kylie Minogue rozpoczynała karierę jako aktorka. Mając tylko 11 lat, wystąpiła w telenoweli Skyways, a następnie w popularnych serialach telewizyjnych dla młodzieży. Jako siedemnastolatka porzuciła szkołę i postanowiła zająć się aktorstwem profesjonalnie – z powodzeniem grała w telenoweli Sąsiedzi (Neighbours). Kylie, jako aktorka, zdobyła wiele nagród, w tym złotą Logies.

Stock, Aitken, Waterman: 1987 - 1992 [edytuj]
27 Lipca 1987 Kylie nagrała swój pierwszy singel "The Loco-Motion".Ten singel w Australii na listach przebojów osiągnął pierwsze miejsce. Minogue dała się poznać jednak jej drugim singlem pt. "I Should Be So Lucky", który był numerem 1 w Australii, Wielkiej Brytanii i w wielu innych krajach. Jej kolejny singel "Got to Be Certain" również osiągnął wysokie notowania na listach przebojów. Jej następne single takie jak "Especially for You" (duet z Jasonem Donovanem) i "It's No Secret" i inne również były bardzo znane. 4 Maja 1988 roku Kylie wydała swój pierwszy album "Kylie", który był numerem 1 w Wielkiej Brytanii. Jej drugi album "Enjoy Yourself" (1989) z singlami "Hand on Your Heart" i "Wouldn't Change a Thing" też cieszył się dużą popularnością. W październiku 1989 Kylie wyruszyła w swoją pierwszą trasę koncertową o nazwie "Disco in Dream/The Hitman Roadshow". "Rhythm of Love" (1990) jej trzeci album promowany singlem "Better the Devil You Know" oraz innymi znanymi takimi jak "Shocked", "Step Back in Time" i "What Do I Have to Do" był numerem 9 w Wielkiej Brytanii. Single z tego albumu były bardzo popularne w europejskich klubach. Po nagraniu czwartego albumu, "Let's Get to It" (1991) Kylie wydała swoją pierwszą składankę, "Greatest Hits" (1992). Była to ostatnia płyta Kylie napisana przez Stocka, Aitkena i Watermana.

Deconstruction Records: 1993 - 1998 [edytuj]

Kylie podczas trasy koncertowej "Showgirl" 2005
Kylie nagrała album zatytułowany Kylie Minogue w 1994 roku. Był to pierwszy album z nową wytwórnią, który był promowany singlami Confide in Me oraz Put Yourself in My Place i Where Is the Feeling. Pierwszy doszedł do 2 miejsca w Anglii, pozostałe, odpowiednio 11 i 16. Minogue wystąpiła w duecie z Nickiem Cavem nagrywając balladę Where the Wild Roses Grow (1995) z ciekawym teledyskiem. W 1998 roku Kylie wydała album Impossible Princess z singlem Did it Again. Album ten jednak sprzedał się w bardzo małych ilościach (20 000 egzemplarzy na świecie) co doprowadziło do zerwania kontraktu z wytwórnią w 1998 roku. W 1999 roku ukazał się zapis z trasy koncertowej o nazwie "Intimate and Live Tour" (1998), która promowała te dwa albumy z tej wytwórni.

Parlophone: 1999 - 2005 [edytuj]
W roku 2000 jej następny album, Light Years z singlami Kids (duet z Robbiem Williamsem), Spinning Around, On a Night Like This i Your Disco Needs You rozpoczął pracę z wytwórnią Parlophone. 1 października 2001 roku ukazał się album Kylie zatytułowany Fever, z takimi megahitami jak Can't Get You Out Of My Head (4 tyg. na 1 miejscu w Anglii, 1 miejsca we wszystkich europejskich krajach (oprócz Norwegii) oraz 16 tygodni na oficjalnej liście przebojow Eurochart Hot 100), In Your Eyes, Love At First Sight i Come Into My World. Na początku 2002 roku Kylie wyruszyła na podbój USA. W notowaniu Billboardu z 16 marca 2002, album Fever debiutował na trzecim miejscu listy 200 najlepiej sprzedających się albumów w USA. Kylie wyprzedziła tym samym Alicię Keys, zostawiając w tyle inną gwiazdę muzyki pop, Jennifer Lopez. Dziewiąty studyjny album Body Language, wokalistka nagrywała w Anglii, Irlandii i Hiszpanii. Płyta ukazała się w listopadzie 2003. Singlem zapowiadającym płytę był utwór "Slow" (1 miejsce na wyspach brytyjskich), napisany wspólnie przez Kylie, Emilianę Torrini i Dana Carey'a. Remiksy singla zostały powierzone The Chemical Brothers. Dwupłytowa składanka Ultimate Kylie, która ukazała sie w listopadzie 2004 roku, zawierała 31 przebojowych singli artystki oraz dwa nowe utwory, z których jeden, "I Believe In You", Kylie napisała i nagrała wspólnie z Jakiem Shearsem i Babydaddym z Scissor Sisters.

Trudny Rok 2005 [edytuj]

Traasa koncertowa KylieX2008(2008)
W 2005 roku Kylie rozpoczęła swoją największą trasę koncertową o nazwie Showgirl - The Greatest Hits Tour. Niestety ta trasa musiała zostać przerwana – okazało się bowiem, że Kylie musiała zmierzyć z nowotworem piersi. Na szczęście walka z chorobą zakończyła się pełnym wyleczeniem i rok później artystka triumfalnie powróciła na scenę i wznowiła trasę koncertową "Showgirl".

2006: Powrót do Kariery [edytuj]
Po złym dla Kylie czasie, piosenkarka dokończyła trasę "Showgirl" i wydała dziesiąty album, X (2007) promowany singlem 2 Hearts. Rozpoczęła również nową trasę koncertową o nazwię KylieX2008.
4 czerwca 2009 roku z okazji obchodów dwudziestej rocznicy pierwszych wolnych wyborów Kylie Minogue wystąpiła na specjalnym koncercie w Stoczni Gdańskiej.

Rodzina [edytuj]
Kylie Minogue jest najstarszą córką księgowego Rona Minogue i walijskiej tancerki Carol Minogue. Jej młodsza siostra Dannii też jest piosenkarką, a brat Brendan operatorem telewizyjnym.

Infernal


Infernal – duński duet tworzony przez Linę Rafn i Paw Lagermann. Zespół zasłynął w 1997 roku po wydaniu singla "Sorti De L'enfer". początkowo zespół tworzyły trzy osoby: Lina Rafn, Paw Lagermann i Søren Haarh, który opuścił zespół w 1999 roku.

Historia [edytuj]
Pierwsza płyta zespołu ukazała się w 1998 i odniosła spory sukces. W 2001 roku ukazały się kolejne dwa albumy: "Waiting for Daylight" i "Muzaik". Ostatnia jak dotąd płyta zespołu zatytułowana "From Paris to Berlin" ukazała się w 2004 roku. Pierwszy singel o tej samej nazwie odniósł międzynarodowy sukces i gościł na wielu listach przebojów. Kolejnymi singlami były piosenki: "Keen on Disco" (2005), "A to the B" (2005), "Ten Miles" (2005). Jesienią 2006 roku Infernal zaprezentował kolejny singel – "Self Control" – cover słynnego przeboju Laury Branigan z 1984 roku. Ostatnim singlem z płyty "From Paris to Berlin" jest wydana na początku 2007 roku piosenka "I Won't Be Crying".
Obecnie Infernal przygotowuje nowy album, który zostanie wydany pod koniec 2008 roku. Pierwszym singlem z tej płyty jest "Downtown Boys". Singiel został na razie wydany w wersji promo i znajdują się na nim radiowa oraz przedłużona wersja piosenki.
Został już ogłoszona nazwa nowego albumu zespołu. Krążek będzie nosić tytuł "Electric Cabaret". Kolejnymi singlami po "Downtown Boys" mają zostać piosenki "Whenever You Need Me" oraz "Electric Light".

Dyskografia [edytuj]

Albumy [edytuj]
Infernal Affairs (1998)
Remixed Affairs (1998)
Waiting for Daylight (2001)
Muzaik (2001)
From Paris to Berlin (2004)
Electric Cabaret (2008)

Lordi


Lordi – fińska grupa muzyczna założona w 1996 roku.
Zespół słynie z zainspirowanych filmami grozy kostiumów, bez których żaden z jego członków nie pokazuje się publicznie[2]. Twórczość Lordi można określić jako klasyczny hard rock wzorowany na takich zespołach jak KISS czy Twisted Sister, charakteryzujący się melodyjnością oraz surowym wokalem.
W 2006 roku grupa zwyciężyła 51. Konkurs Piosenki Eurowizji reprezentując Finlandię z utworem "Hard Rock Hallelujah".



Historia [edytuj]
Zespół został założony w 1996 roku w Finlandii, ale jego założyciele poznali się w Szwecji (na koncercie grupy KISS). Pierwszą płytą Lordi miał być krążek pt. Bend Over and Pray the Lord, ale już po jego nagraniu okazało się, że wytwórnia nie może go wydać[3]. Debiutancki album Get Heavy został wydany w 2002 roku pod szyldem BMG Finland. Już pierwszy singel Would You Love a Monsterman? zapewnił zespołowi na starcie dużą popularność w Finlandii. W 2004 roku z inicjatywy lidera grupy powstał krótkometrażowy film grozy The Kin, w którym pięcioro muzyków wystąpiło w swoich scenicznych strojach w roli potworów. Film zamieszczono na płycie DVD dołączonej do drugiego albumu studyjnego – The Monsterican Dream. W 2005 roku ukazała się kompilacja utworów z obu płyt pt. The Monster Show (to pierwsza płyta Lordi wydana w Wielkiej Brytanii). W 2006 roku, po wydaniu trzeciego albumu pt. The Arockalypse zespół wziął udział w Konkursie Piosenki Eurowizji, wygrywając w nim z ogromną przewagą. Wydarzenie to spowodowało gwałtowny wzrost popularności grupy na całym świecie i pozwoliło jej wystąpić na wielu znanych festiwalach. W 2007 roku wyprodukowano pierwszy pełnometrażowy film, w którym wystąpili członkowie Lordi – Dark Floors. W 2008 roku grupa wydała nową płytę pt. Deadache. 15 marca 2009 Lordi dali swój pierwszy koncert w Polsce, w warszawskim klubie "Progresja", gdzie zagrali aż 21 piosenek.

Eurowizja [edytuj]

Zespół otwierający finał Eurowizji 2007
Zespół (z nieoficjalnym szóstym członkiem – Pasim Rantanenem) reprezentował Finlandię w Atenach z piosenką "Hard Rock Hallelujah", do konkursu kwalifikując się z półfinałów. Zwycięski utwór zgromadził 292 punkty (tyle, ile w półfinale), o 44 więcej niż drugi w kolejności Rosjanin Dima Bilan wykonujący utwór "Never Let You Go". Otrzymując punkty od wszystkich krajów z wyjątkiem Albanii, Armenii i Monako (oraz Finlandii, która na zespół głosować nie mogła), zgromadził największą jak do tej pory ilość punktów w konkursie. Najwyższą notę zespół otrzymał również od Polski. Wybór Lordi na reprezentanta Finlandii wzbudził pewne kontrowersje w tym kraju, część krytyków nawoływała prezydent Tarję Halonen aby zakazała zespołowi występować, jednak nie doszło to do skutku. Po zwycięstwie w Eurowizji prezydent osobiście wysłała zespołowi wiadomość z gratulacjami. Przewodnicząca sieci greckich restauracji oraz zrzeszenia właścicieli barów publicznie zaapelowała do Greków i Finów, aby nie pozwolili zespołowi wystąpić, twierdząc że Lordi jest zespołem satanistycznym. Zespół odciął się od oskarżeń twierdząc, że satanistyczna grupa nie wykonywałaby utworów w stylu "Devil Is a Loser" ("diabeł jest przegrany"), a charakterystyczne stroje członków zespołu powiązane są z ich zamiłowaniem do horrorów, a nie z satanizmem. Pomimo protestów zespół otrzymał od Greków maksymalną liczbę punktów – dwanaście.

Kostiumy [edytuj]
Specyficzne kostiumy muzyków zespołu tworzone przez Mr. Lordiego są stałą częścią publicznego wizerunku Lordi. Członkowie zespołu pojawiają się w nich na koncertach, w teledyskach i podczas udzielania wywiadów, nawet jeśli nie jest to dla nich w pełni komfortowe. Niegdyś zostali oni zauważeni przez reporterów z BBC, kiedy to w czasie wolnym wypoczywali w swoich strojach przy basenie w pełnym słońcu. Mr. Lordi przyznał, że jest to trochę niewygodne, jednak nie mają zamiaru z tego zrezygnować. Każdy z kostiumów waży około dziesięciu kilogramów i nie przepuszcza powietrza. Maski wykonane są z piankowego lateksu.
15 marca 2006 roku fiński brukowiec Ilta-Sanomat opublikował zdjęcia Mr. Lordiego w cywilnym ubraniu i z częściowo odsłoniętą twarzą. Zespół nazwał to obrazą i próbą zniszczenia demonicznego wizerunku, który wypracowywał sobie przez lata, a setki fanów zbojkotowały gazetę.

Muzycy [edytuj]

Obecni członkowie [edytuj]

Zespół przed koncertem
Mr. Lordi (Tomi Putaansuu) – śpiew (1996 – )
Amen (Jussi Sydänmaa) – gitara elektryczna (1996 – )
OX (Samer el Nahhal) – gitara basowa (2005 – )
Kita (Sampsa Astala) – instrumenty perkusyjne (2000 – )
Awa (Leena Peisa) – instrumenty klawiszowe (2005 – )

Byli członkowie [edytuj]
G-Stealer (Sami Keinänen) – gitara basowa (1996-1999)
Magnum (Sami Wolking) – gitara basowa (1999-2002)
Enary (Erna Siikavirta) – instrumenty klawiszowe (1997-2005)
Kalma (Niko Hurme) – gitara basowa (2002-2005)

Dyskografia [edytuj]

Albumy studyjne [edytuj]
Get Heavy (2002)
The Monsterican Dream (2004)
The Arockalypse (2006)
Deadache (2008)

Albumy kompilacyjne [edytuj]
The Monster Show (2005)
Zombilation (2009)

Single [edytuj]
Would You Love a Monsterman? (2002)
Devil Is a Loser (2003)
My Heaven Is Your Hell (2004)
Blood Red Sandman (2004)
Blood Red Sandman (promo, tylko w Wielkiej Brytanii, 2004)
Hard Rock Hallelujah (2006)
Who's Your Daddy? (2006)
Would You Love a Monsterman? (2006) (promo, 2006)
It Snows in Hell (2006)
They Only Come Out at Night (2007)
They Only Come Out at Night (promo, tylko w Niemczech, 2007)
Beast Loose in Paradise (2008)
Bite It Like a Bulldog (2008)
Deadache (2008)

Wideografia [edytuj]
The Monster Show: Scarctic Circle Gathering 2004 (promo, tylko w Wielkiej Brytanii, 2005)
Market Square Massacre (2006)
It Snows in Hell (2006)
Bringing Back the Balls to Stockholm 06: The Opening Night (2007)

Filmografia [edytuj]
The Kin (2004)
Dark Floors (2008)

Teledyski [edytuj]
Would You Love a Monsterman? (2002)
Devil Is a Loser (2003)
Blood Red Sandman (2004)
Hard Rock Hallelujah (2006)
Who's Your Daddy? (2006)
Would You Love a Monsterman? (2006) (2006)
It Snows in Hell (2006)
Hard Rock Hallelujah (2007) (2007)
Bite It Like a Bulldog (2008)

NightWish

Nightwish-Melbourne-2008


Nightwish – fińska grupa muzyczna założona w 1996. Ich muzyka składa się z połączenia ostrych gitarowych riffów, wyraźnego dźwięku klawiszy oraz kobiecego, operowego głosu Tarji Turunen (pierwsze 5 płyt) a następnie Anette Olzon. Muzykę graną przez zespół definiuje się jako połączenie metalu symfonicznego, power metalu oraz opery. Grupę cechują poetyckie teksty utworów nawiązujące m.in. do świata astralnego i fantasy, w większości napisane przez instrumentalistę zespołu – Tuomasa Holopainena.



Obecni członkowie [edytuj]
Tuomas Holopaineninstrumenty klawiszowe, (od 1996)
Erno „Emppu” Vuorinengitara elektryczna (od 1996)
Marco Hietalagitara basowa, śpiew (od 2001)
Jukka Nevalainenperkusja (od 1997)
Anette Olzonśpiew (od 2007)

Byli członkowie [edytuj]
Sami Vänskägitara basowa (1998-2001)
Tarja Turunenśpiew (1996-2005)
Samppa Hirvonengitara basowa (1996 - 1997)
Marjaana Pellinenśpiew, instrumenty klawiszowe (1997)

Występy gościnne [edytuj]
Tapio Wilska (Sethian i Finntroll); Oceanborn (śpiew), Over the Hills and Far Away (śpiew)
Ike Vil (Babylon Whores); Wishmaster (śpiew)
Sam Hardwick; Wishmaster (śpiew), Century Child (śpiew)
Tony Kakko (Sonata Arctica); Over the Hills and Far Away (śpiew); Century Child (śpiew); Beauty and the beast (śpiew)
John Two Hawks; Once (śpiew)
Marc Brueland; Once (śpiew)
Johanna "Jonsu" Salomaa; Erämaan Viimeinen (śpiew)

Historia zespołu [edytuj]

Anette Olzon

Erno „Emppu” Vuorinen

Jukka Nevalainen

Marco Hietala

Tuomas Holopainen
Nazwa Nightwish wzięła się od tytułu jednej z piosenek wydanych na pierwszym demo zespołu. Mówi się też, że wymyślił ją Tuomas równo o północy, podczas ogniska z przyjaciółmi.
Na początku 1997 roku projekt zaczął nabierać rozpędu. Do zespołu dołączył perkusista Jukka Nevalainen, a gitara akustyczna została zastąpiona elektryczną. W kwietniu nagrali swój pierwszy album, zawierający siedem utworów Angels Fall First. Płyta ta została wydana w limitowanym nakładzie 500 egzemplarzy i miała inaczej zaprojektowaną okładkę niż późniejsze reedycje.
W maju tego samego roku podpisali kontrakt z wytwórnią Spinefarm Records na wydanie dwóch albumów. Pierwszy z nich, rozszerzona edycja Angels Fall First, została wydana w listopadzie i zajęła 31. miejsce na fińskiej liście przebojów. Album poprzedzał singel The Carpenter, który zajął 8. miejsce liście najlepiej sprzedających się singli w Finlandii. W wydanym w 2003 roku dokumencie End of Innocence, Holopainen tak opisze to wydarzenie: Jednym z najwspanialszych momentów w historii Nightwish był ten, gdy pewnej niedzieli słuchaliśmy w radiu notowania singli i usłyszałem, że Carpenter wskoczył na 15. miejsce... To było lepsze, niż platynowa płyta za Century Child. Zimne ciarki przebiegły mi po plecach gdy słuchałem radia. Potem spacerowałem w parku, przez dwie godziny i myślałem: O mój Boże. W co ja się wpakowałem.
W roku 1998 do zespołu dołączył Sami Vänskä (gitara basowa). Tego samego roku został też wydany drugi album, Oceanborn, przez wielu uważany za najlepszy. Album ten był znacznie cięższy od poprzedniego. Był też ostatnim wydanym w tzw. erze niewinności grupy, jak określił okres 1996-1999 Holopainen. Album dotarł na piąte miejsce fińskiej listy przebojów, a poprzedzający go singel Sacrament of Wilderness wspiął się na sam szczyt listy singli. Album okazał się większym hitem niż się ktokolwiek spodziewał. Wydano do niego jeszcze jeden singel – Walking in the Air, cover utworu Howarda Blake’a, będącego częścią ścieżki dźwiękowej do filmu The Snowman. Ponadto, album był promowany w klubach promo CD Passion and the Opera.
W 1999 roku wydany został singel Sleeping Sun (Four Ballads of the Eclipse), mający związek z zaćmieniem Słońca widocznym w niemalże całej Europie. W samych tylko Niemczech singel sprzedał się w ponad 15 000 kopii w pierwszym miesiącu. W sierpniu płyta Oceanborn uzyskała status złotej.
W roku 2000 zespół wystartował w preselekcjach do Konkurs Piosenki Eurowizji z utworem Sleepwalker. Zajęli trzecie miejsce i nie pojechali na finał, mimo iż w głosowaniu publiczności zwyciężyli ogromną przewagą głosów. W maju grupa wydała kolejny album – Wishmaster. Zajął on od razu pierwsze miejsce na fińskiej liście przebojów i pozostawał na nim przez trzy tygodnie. W ciągu tego czasu zyskał również miano złotej płyty. Pomimo tego, że w tym samym miesiącu wyszły też długo oczekiwane wydawnictwa grup Iron Maiden i Bon Jovi, to właśnie Wishmaster został uznany albumem miesiąca przez niemiecki magazyn „Rock Hard”. Jedynym oficjalnie wydanym singlem do tego albumu było Deep Silent Complete. Poza tym w klubach dostępne były jeszcze promo CD z utworami The Kinslayer oraz Wishmaster.
Rok 2001 był najcięższym w historii zespołu. Z zespołu musiał odejść Sami Vänskä, ponieważ nie mógł dogadać się z Holopainenem. Sam Holopainen tak to opisuje: Pierwsze o czym pomyślałem, to to, że jeśli Nightwish miał nadal istnieć, ja i Sami nie mogliśmy pracować w tym samym zespole. To był fakt a innym faktem było, że nie potrafiłem mu tego powiedzieć. Nie wiem, czy jestem za łagodny czy za tchórzliwy, ale nie mogłem mu tego zrobić. Był moim przyjacielem przez dziesięć lat i nie potrafiłem mu tego powiedzieć. Po prostu nie mogłem być w tym samym zespole z nim i musiał odejść. Raczej odszedłbym sam od całego zespołu, niż powiedział mu to w twarz. To jedna z rzeczy, których żałuję najbardziej w całym życiu, że nie potrafiłem mu tego powiedzieć osobiście... Będę tego żałował do końca życia. To była podła rzecz. Jako przyjaciel i kumpel z kapeli powinienem był mu to powiedzieć osobiście. To byłoby uczciwe – delikatnie mówiąc. To był błąd, ale co możesz poradzić? Erno zadzwonił i powiedział Samiemu. Przyszedł się ze mną zobaczyć. Rozmawialiśmy o tym jak sprawy stoją przez około godzinę. Sami powiedział: OK i odszedł. Od tego czasu nie rozmawialiśmy. Po odejściu Samiego do zespołu dołączył Marco Hietala, doświadczony basista grający wcześniej m.in. z Alexi Laiho w zespole Sinergy. Jeśli idzie o działalność oficjalną, to grupa nagrała cover utworu Gary’ego Moore’a Over the Hills and Far Away. Utwór ten, wraz z kilkoma innymi, został wydany na EP Over the Hills and Far Away. Wydany został także From Wishes to Eternity zawierający koncert dany przez grupę 12 lipca w Tampere w Finlandii.
Rok 2002 to rok wydania piątego albumu w historii zespołu – Century Child. Wraz z nim wydane zostały single Bless the Child (w tym w wersji promo CD) oraz Ever Dream. Główną różnicą w stosunku do poprzednich wydawnictw było wykorzystanie fińskiej orkiestry jako tła dla wielu utworów aby spotęgować efekt muzyki klasycznej. Oprócz tego po raz pierwszy w historii zespołu został wykorzystany śpiew Marco Hietali, a nie tak jak wcześniej Tuomasa Holopainena. Century Child zyskał status złotej płyty po zaledwie dwóch godzinach od wydania, a platynowy stał się dwa tygodnie później. Ustanowił też swego rodzaju rekord na fińskiej liście przebojów – nigdy wcześniej drugi album nie był tak daleko w tyle za liderem. Po teledysku do Bless the Child wydany został drugi – End of All Hope, który jako jedyny jest klipem do utworu, który nie miał swojego singla. Teledysk ten zawiera sceny z fińskiego thrillera Kohtalon kirja (Księga przeznaczenia).
2003 to wydanie DVD End of Innocence, zawierającego m.in. dokument o historii Nightwish. Latem tego roku Tarja wzięła potajemny ślub zapraszając tylko rodzinę i znajomych. Mężem został Argentyńczyk Marcelo Cabuli, co stało się powodem wielu plotek na temat rozpadu grupy. Okazały się one jednak nieprawdziwe i już rok później grupa wydała swój kolejny album.
2004 rok to czas wydania szóstego albumu zespołu – Once. Równocześnie z nim wydany został singel Nemo. Once zawiera podkład orkiestry w dziewięciu z jedenastu utworów. Jednak w przeciwieństwie do Century Child, grupa nie zdecydowała się tym razem na fińskich muzyków i w Once tło stanowi London Symphony Orchestra, która znana jest m.in. ze ścieżki dźwiękowej do filmowej adaptacji trylogii Władca Pierścieni. Album doczekał się też kolejnych singli: Kuolema tekee taiteilijan (jęz. fiński Śmierć czyni artystę) oraz Wish I Had an Angel. Stał się także potrójną platyną w Finlandii, platyną w Niemczech, złotem w Szwecji, a także zajął pierwsze miejsce na greckiej, norweskiej, niemieckiej i węgierskiej liście przebojów.
W 2005 roku, zespół wydaje kolejny singel: The Siren (również w wersji promo CD). To także rok pierwszej wizyty grupy w Polsce (29 maja na Mystic Festival). We wrześniu została także wydana trzecia już składanka z serii The Best of: Highest Hopes.
Po zakończeniu trwającej ponad półtora roku trasy koncertowej Once, w październiku 2005 Tuomas Holopainen opublikował na oficjalnej stronie zespołu list otwarty, w którym pozostali czterej członkowie kapeli oznajmiają o zakończeniu współpracy z dotychczasową wokalistką Tarją Turunen, motywując to tym, że zbytnio poświęciła się sprawom finansowym związanym z działalnością grupy, zapominając o uczuciach, jakie powinna w nią wkładać. List opublikowany został 23 października 2005.
W liście Tuomas zapowiedział, że miejsce Tarji zajmie inna wokalistka. Według niektórych źródeł, Tarja nie została poinformowana oficjalnie o tym, że zespół zamierza zakończyć z nią współpracę – przez co miała żal do pozostałych członków zespołu.
30 maja 2007 roku w Internecie ukazał się utwór pt. "Eva". 24 maja ujawniono nazwisko nowej wokalistki – Anette Olzon.Występuje ona w kolejnych dwóch singlach: "Amaranth" i "Bye Bye Beautiful". Kolejny pełny album grupy – Dark Passion Play ukazał się 28 września 2007. W grudniu 2007 roku na teren Finlandii został wydany kolejny singel Erämaan Viimeinen. Jest wersją instrumentalnego utworu "Last of the Wilds" z albumu Dark Passion Play zawierającą fiński tekst. Z uwagi na fakt że Anette Olzon jest z pochodzenia Szwedką i nie zna fińskiego, jako wokalistka gościnnie wystąpiła Johanna "Jonsu" Salomaa z zespołu Indica. 21 maja 2008 ukazał się singel The Islander, a 14 kwietnia 2008 ukazał się video-klip do tego utworu, który wyemitowano pierwszy raz w Fińskim MTV o 7 wieczorem (Fińskiego czasu).

Dyskografia [edytuj]

Albumy [edytuj]
Angels Fall First, (1997)
Oceanborn, (1998)
Wishmaster, (2000)
Over the Hills and Far Away [EP] (2001)
Century Child, (2002)
Once, (2004)
From Wishes to Eternity, (2004)
Dark Passion Play, (2007)

Single [edytuj]
The Carpenter (1997)
Sacrament of Wilderness (1998)
Walking in the Air (1999)
Sleeping Sun (1999)
Deep Silent Complete (2000)
Wishmaster (2000)
Ever Dream (2002)
Bless the Child (2002)
Nemo (2004)
Wish I Had an Angel (2004)
Kuolema Tekee Taiteilijan(2004)
The Siren (2005)
Sleeping Sun 2005 (2005)
Eva (2007)
Amaranth (2007)
Erämaan Viimeinen (2007)
Bye Bye Beautiful (2008)
The Islander (2008)

Wideografia [edytuj]
From Wishes to Eternity (2001)
End of Innocence (2003)
Century Child tour (2003)
Once [DVD-Audio] (2005)
End Of An Era (2006)
Dark Passion Play [DVD-Audio] (2008)
Made in Hong Kong (And Various Other Places) (2009)

Teledyski [edytuj]
The Carpenter (1997)
Sacrament of Wilderness (1998)
Sleeping Sun (1999, reżyseria: Sami Käyhkö)
Over the Hills and Far Away (2001)
Bless the Child (2002)
End of All Hope (2003)
Nemo (2004, reżyseria: Antti Jokinen)
Wish I Had an Angel (2004, reżyseria: Uwe Boll)
Wish I Had an Angel (2004, reżyseria: Uwe Boll, wersja zawierająca urywki z filmu Alone in the Dark: Wyspa cienia)
Nemo (2005, wersja zawierająca urywki z filmu Jaskinia)
The Siren (2005, nigdy nie zaakceptowana przez zespół wersja, umieszczona omyłkowo na stronie wydawnictwa Nuclear Blast)
Sleeping Sun (2005, nowa wersja utworu, promowana nowym teledyskiem)
While Your Lips Are Still Red (2007, reżyseria: Markku Pölönen, temat fińskiego filmu Markku Pölönena "LIEKSA!")
Amaranth (2007, reżyseria: Antti Jokinen)
Bye Bye Beautiful (2007, reżyseria: Antti Jokinen)
The Islander (2008, reżyseria: Stobe Harju)